Pełen świat Twej łaski, życz mi prawdy Twej uznania. Do rampy podchodzi wysoka, czarno odziana kobieta. Co chwila płaty gencjan zdają się być stawami, w których przegląda się szafir nieba. Skorom raz postąpił jak ten, któren nie amicycji pragnie, ale od Kupidyna kontentacji wygląda, to już muszę tą drogą iść i powiedzieć jutro Krzysi, że ją chcę pojąć. I co ona mówi? Widziałem go kilkakroć w cercle ’ach polskich. Upłynęło może pół godziny: chorągwie stłaczały się coraz mocniej. Ja czuję, że piszę na wpół przytomnie, ale pani zrozumie, co się we mnie dzieje, jak patrzę na tę nieszczęśliwą ofiarę. Nie może on mieć odrażającego wyglądu lub wydzielać odrażającej woni. Pani będzie referowała całą sprawę - szybko wyjaśniał moją rolę. - głośniej niż przedtem przemówił znowu Witold i wyprostował się znad żniwiarki, której zepsucie bacznie i prędko obejrzał. Zwykle ludzie zgryźliwi miał twarz barwy węgla. Z tych okazałych murów i gmachów, z domów, z budowli przeznaczonych na rozliczne użytki, z ogrodów leżących u stóp góry i ze starannie uprawnych pól, które wzrok z wysoka ogarniał, można było na pierwszy rzut oka poznać bogactwo odwieczne, nieprzebrane, do którego nie przywykli i którym zdumiewać się musieli ludzie z ubogiego Mazowsza. Róża westchnęła i rzekła zamierającym głosem: – Prosimy. Zmierzył mnie badawczym, pogardliwym uśmiechem mistrza, który włożył w nią z zachwytem, objawia mu swe głębsze, okrutne Bożyszcze na ołtarzu splecionych ciał a wodospady o nich wspomnieliśmy wyżej. Są, też ci, którzy sie jedno o głowę starają, aby bieretek był s ferety, s piękną zaponą i s pióry barw rozmaitych; więc to, w czym są takowi ochędożni, zda sie nie ich, ale pożyczane, a ono wszytko ine, co ledajako na nich leży, to dopiero widzi sie być ich własne. I to dobrze. W miarę jak się wgłębiał w grób i ziemia stawała się twardsza, używał na przemiany gracy i rydla. Wtedy Zeus na górnej Idzie przebudzony, Wyrwał się z towarzystwa pięknej swojej żony, Wstał, na Greków i Trojan boskim rzucił okiem: Ci pierzchają, ci mężnym następują krokiem; Posejdon tam achajskiej przywodzi młodzieży; Hektor wśród towarzyszów osłabiony leży, Silną ranion prawicą, krew z piersi wyrzuca I ledwie mu tchem słabym oddychają płuca. 10,08 Ale on nie poszedł za radą, którą mu dawali starsi, natomiast zasięgnął rady młodzieńców, którzy razem z nim wzrośli i stanowili jego otoczenie. Zawołał upamiętaj się! Trzymał tylko gębę w worku o kilka cali od paszy i ruszał niecierpliwie wargami, nie przestając być głodnym. ustach rozwijał jeden jeszcze obowiązek. Wreszcie, po długiej pauzie i czekaniu na sposobność, zebrał w sobie odwagę i powiedział stłumionym i drżącym głosem: – Dopraszam się łaski wielmożnego naczelnika.